İnsan merkezli bir dünyanın değil, dilin, didaktik, pedagojik etkisinin kırıldığı, üzerindeki kodlardan kurtulduğu, yatay bir söylemle neşelendiği, özgürleştiği o yerden… Mutlak bir kedere dönüşen uhrevi “aşkıncı’’ bir dünyayı yücelten, belirsiz bir yarını mutlaklaştıran tekçi, türcü, konvansiyonel bir şiirden değil, hayatı tüm çıplaklığıyla karşılayan, varlığı, oluşu bir neşeye dönüştüren, gülüşü, neşeyi deneyimleyen, giderek o neşenin kendisi, şimdiden neşesi olan dünyevi bir şiirden.

Şiiri, edebiyatı, sanatı, hayatından, sokağından koparan, tanımlara, steril formlara ve sayfa faaliyetine indirgeyen, kültür endüstrisinin içinde yer alan makro, mikro iktidarların meşruiyetini sağlamakla yükümlü a dan z ye tüm pratiklerle…
hesaplaşmayacak mıyız?…
elbet…

Yazar: Sabahattin Umutlu