-pour ma petite ami-

Uzun, istediğimden uzun bir metin olacağını bilmiyordum. Hayatımı değiştireceğini. Kucağıma bu kitabı bırakacağını. Doğurganlığını. İkiz.

Bu başlığı atmıştım en sevmediğim mevsimin pek sıcak gününde. Kısa olsun istemiştim. Hızlıca bitsin. O yaz kursuna gidecek servise yetişmek için erkenden kalkıp dönüşünü çok güzel romanlar okuyarak beklediğim kahvecide geçirdiğim zaman. Her şeyin hazır olduğu bir öğle öncesiydi. Oradan öylece kalkıp kendimi az ötedeki bulvardan geçen bir arabanın altına atmak için.

Ölmemiş de terk etmiş bir babayı yazmak istedim, oğlunun hayatını ölmeyi beceremeden mahvetmiş. O gün, oracıkta, dönüş aracı için toplanma alanına getirildiğinde orada bulamadığı babası ileri yaşta geberdiğinde banka hesabına gelen bir yurt dışı para aktarmasıyla sarsılan bir evlat merkezli. Belki biraz polisiye havası taşıyan.

Belki Kenzaburo’dan özenerek kurbanı besliyor o baba. Kendisi hiç koç kınalamamış gibi çocukluğunda.

O notlardan evet, henüz tamamlanmamış iki kitap doğdu. Bir de. İşte.

iyi kötü.