KAR ACEMİSİ

 

Senin sokaklarında kaldırımlar

Benim geçemeyeceğim kadar dar

Ve bir su birikintisi dahi yok

Gökkuşağını seyretmek için

 

Yağmur yağmayan sokaklara

Nasıl düşsün gökkuşağının gölgesi

Hep dolu dolu bulutların

Ama düşmüyor bir çiğ tanesi

 

Mahzun kaldırımların bağrına yağan

Alçak gönüllü yağmur değil kardır

Kar gökkuşağını aksettirmek için

Haddinden fazla mağrur ve beyazdır

 

 

 

KESTANE BULAMACI

 

Denizin aldığı

Çok iyi kalecilik yapan bir abimiz vardı

Hafif kamburdu sırtı

Bu şiiri sana yazdım abi

Sana kambur diyorum

Seni herkes böyle çağırırdı

Affet beni

 

Karadeniz’in kıyıcığında

Salaş bir kayıkhanede

Mavi desenli

Ve beyaz bir kayıktır umut

 

Sabahın kör vaktinde uykuyu unutup

Aç karnına geçirir çizmesini

Nasır tutmuş ayağına

Kıyıdan usul usul açılır

Atlayıp ‘Umut’ isimli kayığına

Bir iki derken

Kestane bulamacının kucağında

Karanlığın koyulaştırdığı denize

Ağ atar bulur kendini

Kambur balıkçı

 

Kestane bulamacı sinsi

Yavaş yavaş çeker kendine kayığı

Uykusuzluk ve karanlık yardımcı olur ona

Hissetmez kayığının sürüklendiğini kambur balıkçı

 

Biraz tuzun ve yosunun ertesi

Ekmeğini çeker küçük kayığına

&

Neyi çeker bilinmez küçük kayığına

&

Ölümü çekti küçük kayığına