gölgeyle bakan zaman

uykusundan uyanırken

hüznü bağışlayan kim

 

uzunca vebası, dokundum ömrümün

kuytusuna vaktinden evvel

 

çıplak yollardan çıkagelen hasret

yorgunluklar ve yaseminler

rüzgârın yüzüne iner

 

yirminci asırda uğultulu bir kuş

kanadı yanarken odalardan od’lara

her yerde kaybolmuş bir yüzü

gökyüzüne bağışlayan kim

 

kendi kendine değil

akarsularda gördüm ellerimi çoğalarak

çekilmez bir hâl alıyor ellerim

 

ya temmuz aylarında

yanıp

yanıp

kül

olan

kim

 

 

 

 

 

 

orhan emre