KURDUĞUN DÜNYADA YAŞA

 

Sevginin rüzgârına güven
Bırak dağıtsın saçlarını
Kalbini savur ki gökkuşağı oluşsun
Yeniden kur yaşadığın dünyanı.

 

Bir zaman sığınak bilirdin insanları
şimdi hiçbirinin bir zindandan farkı yok.
Bunu unutma, ay ışığı yolunu aydınlatsın
Acele et, yaşamaya geç kalma
Oyalanma hüzün denizlerinde.

 

Boyu uzuyor ayrılıkların
Derinleşiyor hayatın göğsüne açılan yara
Ama umut dipdiri, büyüt onu kalbinde
Kimse söndüremesin yaktığın o ateşi
Zamanıdır, bir daha yeniden yaz
Tamamlanmamış bütün şiirlerini.

 

 

BEN KANADIM HARFLERİ DE KANATTIM

 

Sekiz yaşında yazmaya başladım
eğri büğrü bir yazıyla
harflerin canını yaka yaka
zulamdı komodinin alt çekmecesi
on sekiz olunca babama verecektim yazdıklarımı.

 

Yanlış olurdu Noel Baba’ya yazmak
korkunçtu yalan söyleyip sonra ona inanmak.

 

Bir gün uyandım
bir boşlukta buldum kendimi
komodinin çekmecesindeydi yazdıklarım
eşyalarıyla birlikte evimizi satılmıştı
satmıştı biriktirdiğim duygularım.

 

Her dakika bir yıl büyüdüm
hiç oyuncak bebeğim olmayınca
hep kendimle oynadım
unuttum kaç kez yaşlandığımı
unuttum kaç kez çocuk olduğumu da
kaç kez yeniden yaşamaya başladığımı.

 

Yaralarımın kabuğudur yaşadıklarım
dokunursanız her yanım kanar.

 

Annem bilmiyordu sevmenin ne olduğunu
babam da zaten yoktu.

 

Bense hiç dondurma yememiş bir çocuk
saçlarıma rüzgâr dokunurdu arada bir
kalkıp bakmaya giderdim uçan kuşlara
gitmek isterdim onların kanadına tutunup.

 

Duygularım isyan ediyor
aklım beni durdurdukça
işte bunu anlatamam
duygular anlatılmaz, olsa olsa yaşanır.

 

O günden sonra
bütün mektupları kendime yazdım.