REVOLVER

 

dalgınlıktım, haberim olmadı her şey akarken

nereden geldim nereye gidiyordum bilmedim

bağışlasın kuşlar, uçuyorlarmış başımda, görmedim

 

zor soruları vardı yaşamanın denedim çözemedim

dedim, insanlar hep burada kalacak denli

neden kurulmuşlar bir fani sakinliğin üstüne

 

ah benim telaşlı hallerim, taşlı yollarım

vurulmuşum şakaklarımdan günlerin kuşatmasında

bakakalmışım, güle kanım şorlarken

 

bu da olmuş sonunda, katil beni çekiştirmiş

aklımı çarmıha çekmiş yalan, yılan şımarıklığında

kalbim! içinde ateş kuyuları saklım, serserim

söyle nasıl okşanır gerçeğin saçları..

bir uçurum burcunda? düşmek mi lazım?!

 

kendime sabır diliyorum buna hakkım var

döndürebilirim belki kaçan atlarımı

diyorlar ki unutma yaşamak bir revolver!

tamam o vakit şansımı yeniden demliyorum.

 

 

 

ÖLÜMÜ ÖLDÜRSELER

 

en sevdiğim rengi soruyorsun bana, öyle mi?

söylemesem olmaz mı? dünyada sorun bu mu?

aşkın insana katacağı zarafetten söz açmıyorsun

yaşamı güzel kılan küçük şeylerden örneğin, hiç..

bir sokak köpeğinin başını okşamayı akletmiyorsun!

 

küçük olan büyüktür, buna bir öpücüğü dahil edebiliriz

gün dudağında çağlayan gül de bize bunu söyler

ama bir şeyi büyük yapacak olan onun cesameti değil

korku ağacının dalındaki minicik bir kuş olsa da

kartal pençesine karşı takındığı yüce cesaretidir

 

en sevdiğim renk önceden sarıydı, şimdi değil

nicedir yeşeren otlara bile hayranlıkla bakmaktayım

sen sevginin ufkuna perde çektiğinden beridir

ufku pencerene getirmek hevesindeyim

ölümü öldürmenin bir yolunu arıyorum nicedir.