ZAMFİR’İ DİNLERKEN

adsız duygular havalandırıyor ruhumu
ayıklanıyor yorgun bedenimden
göğe yükselen  benliğim

bakir bu seslenişte
evrene
binbir sırrına açılıyorum

özgürlüğün neşesiyle sarp kayalıklarda
kanadından kartalın
bülbülün sesine konuyor ruhum
tutsak oluyorum gülüne şakısına

birden ayrılıp oralardan
yeşil çayırlarda at koşturuyorum
sevgimden taşar gibi
şırıltılı derede çakıl gözlüyorum uzanıp

yolundan çıkan herşey önemini yitiriyor bu an

akıl uçunduran bu güzellikte
durulanıp fazlalıklarımdan
sakin olasılıklara akıyor
demlenmiş hüzünleri bırakıyorum

uyuyup uyanıyorum
el değmemiş mateminden gecenin
devleşen acılar küçülüyor sonra
sönmüşlerimi ölçeriyorum

ıssızlığımın yalım alevinden
aşkın kucağına düşüyorum birden
omuzuna yaslanmışım
sabah selamını almışım gibi sevgilinin
gülümsüyor yüreğim

sevgin dalgalarında biz denizinin

seni dinliyorum aslında ben
ruhları ateşleyen büyülü flütüyle
zamfir’i dinlerken